Przed sezonem 1964 skład drużyny z powodu decyzji o zakończeniu kariery przez dwóch liderów Stali Rzeszów: Floriana Kapałę oraz Stefana Kępę znacznie stracił na sile. Przerwa ta nie trwała jednak zbyt długu, gdyż dzięki namowom rzeszowskich działaczy zawodnicy ci wrócili do regularnej jazdy na rzeszowskich barwach. Jak to bywało w latach poprzednich tak i tym razem byli oni fundamentem drużyny, który wraz ze wsparciem reszty zespołu zdołał wygrać wszystkie mecze na domowym torze i tym samym zapewnić sobie czwarte miejsce w ogólnej klasyfikacji sezonu 1964. Z powodu starzejącego się składu, w trakcie sezonu odrodzono szkółkę żużlową dowodzoną przez byłego zawodnika Żurawi — Józefa Christianiego. Mistrzem Polski trzeci raz z rzędu został Górnik Rybnik, plasując się tuż przed Stalą Gorzów oraz Polonią Bydgoszcz. 

Tabela I liga 1964: 

1. Górnik Rybnik – 22 punkty 
2. Stal Gorzów - 21 punktów 
3. Polonia Bydgoszcz – 17 punktów 
4. Stal Rzeszów - 16 punktów 
5. Wybrzeże Gdańsk - 12 punktów 
6. Sparta Wrocław - 12 punktów 
7. Śląsk Świętochłowice - 10 punktów 
8. Unia Leszno – 2 punkty 

Stal kolejny sezon w niezmienionym składzie znów otarła się o podium DMP. Pomimo świetnej dyspozycji na domowym torze i tylko jednej przegranej z Mistrzem Polski – Rybnikiem, głównym problemem rzeszowian były mecze wyjazdowe. Dwie wyjazdowe wygrane z drużynami z dołu tabeli to zdecydowanie za mało by zdobyć jeden z medali DMP. Głównym czynnikiem, który mógł zadecydować o końcowym niepowodzeniu, była przegrana wyjazdowa na torze w Zielonej Górze, która w klasyfikacji generalnej uzbierała zaledwie 4 punkty. 

Tabela I liga 1965: 

1. ROW Rybnik – 26 punktów 
2. Stal Gorzów - 19 punktów 
3. Wybrzeże Gdańsk - 17 punktów 
4. Stal Rzeszów - 16 punktów 
5. Sparta Wrocław - 14 punktów 
6. Śląsk Świętochłowice - 10 punktów 
7. Polonia Bydgoszcz – 6 punktów 
8. Zgrzeblarki Zielona Góra - 4 punkty 

Początek sezonu 1966 wyglądał znakomicie. Niezmieniony ponownie skład prowadził w ligowej tabeli przez wiele tygodni i gdy wydawało się, że Stal wraca na mistrzowski tor, przyszedł mecz z dominatorem ostatnich lat – ROWem Rybnik. Mecz, pomimo że rozpoczął się bardzo dobrze dla Żurawi, to w pewnym momencie do głosu doszli rybniczanie, którzy swoim wyrównanym i mocnym składem nieznacznie pokonali gospodarzy w stosunku 40 do 36. Mecz ten był w pewnym sensie punktem zwrotnym, lecz w złym znaczeniu. Forma zawodników została całkowicie rozbita i kolejne mecze przebiegały pod dyktando rywali. Koniec końców, zdobyte głównie dzięki świetnej pierwszej części sezonu, punkty dały rzeszowianom pierwszy w historii brązowy medal Drużynowych Mistrzostw Polski. 

Tabela I liga 1966: 

1. ROW Rybnik – 24 punkty 
2. Stal Gorzów - 21 punktów 
3. Stal Rzeszów - 17 punktów 
4. Wybrzeże Gdańsk - 16 punktów 
5. Sparta Wrocław - 15 punktów 
6. Polonia Bydgoszcz – 13 punktów 
7. Śląsk Świętochłowice - 6 punktów 
8. Zgrzeblarki Zielona Góra - 0 punktów 

Kolejny sezon (1967) to spadek na piąte miejsce, które tak jak w latach poprzednich tak i teraz spowodowane było słabą postawą w meczach wyjazdowych. Choć historia Memoriałów im. Eugeniusza Nazimka rozpoczęła się w 1983 roku, to już podczas bieżącego sezonu odbył się turniej ku pamięci legendy Stali Rzeszów. Był to Memoriał im. Nazimka i Różanskiego, rozgrywany w ramach jednej z ośmiu rund Złotego Kasku. Turniej padł łupek rybniczanina Andrzeja Wyglendy, a jedyny rzeszowianin w stawce - Florian Kapała uplasował się tuż za podium. 

1. Andrzej Wyglenda (Rybnik) - 15 (3,3,3,3,3) 
2. Antoni Woryna (Rybnik) - 14 (2,3,3,3,3) 
3. Zygmunt Pytko (Tarnów) – 12 (1,3,2,3,3) 
4. Florian Kapała (Rzeszów) - 12 (3,2,2,2,3) 
5. Stanisław Tkocz (Rybnik) – 8 (d,1,3,2,2) 
6. Jerzy Trzeszkowski (Wrocław) – 8 (0,2,3,2,1) 
7. Konstanty Pociejkowicz (Wrocław) – 8 (0,3,1,1,2) 
8. Zbigniew Podlecki (Gdańsk) – 7 (3,1,1,0,2) 
9. Marian Rose (Toruń) – 7 (2,2,2,1,0) 
10. Paweł Waloszek (Świętochłowice) – 6 (3,w,2,1,0) 
11. Stanisław Rurarz (Częstochowa) – 6 (1,0,0,3,2) 
12. Joachim Maj (Rybnik) – 4 (2,2,u,ns,ns) 
13. Henryk Glucklich (Bydgoszcz) – 4 (2,1,0,0,1) 
14. Kazimierz Bentke (Leszno) – 4 (0,1,1,1,1) 
15. Jan Mucha (Świętochłowice) – 3 (1,0,d,2,d) 
16. Wiktor Jastrzębski (Częstochowa) - 3 (1,0,1,0,1) 

Tabela I liga 1967: 

1. ROW Rybnik – 25 punktów 
2. Wybrzeże Gdańsk - 17 punktów 
3. Sparta Wrocław - 16 punktów 
4. Stal Gorzów - 14 punktów 
5. Stal Rzeszów - 14 punktów 
6. Włókniarz Częstochowa - 10 punktów 
7. Polonia Bydgoszcz – 8 punktów 
8. Unia Tarnów - 8 punktów 

Tuż przed startem sezonu 1968 z klubem jak i z czarnym sportem na dobre pożegnali się Florian Kapała oraz Stefan Kępa. Zakończenie kariery nie miało związku jedynie sportowego, a o takiej decyzji zadecydowały również sprawy osobiste obu zawodników. Ich miejsce zajęli wychowankowie Stali: Grzegorz Kuźniar i Wiesław Kobak, lecz jak można było się spodziewać, debiutancki sezon nie był okraszony wielkimi sukcesami. Trzeci z dotychczasowych liderów drużyny — Jan Malinowski pełnił rolę jeżdżącego trenera i jak na lidera przystało, poprowadził zespół do wysokiego czwartego miejsca, co można uznać za dość spory sukces, mając na względzie problemy kadrowe jak również problemy sprzętowe. Rok wcześniej bowiem zaprzestano produkcji „rzeszowskich’ motocykli — FISów. Zawodnicy byli zmuszeni więc rywalizować na wieloletnim, zużytym sprzęcie. Stal zdobyła 12 punktów i choć zajęła czwarte miejsce, to czołowa trójka była całkowicie poza zasięgiem reszty stawki i miejsca na podium były zarezerwowane długo przed końcem sezonu. Swoją dominację potwierdził ROW Rybnik, który już 7 rok z rzędu zdobył mistrzowski tytuł. 

Tabela I liga 1968: 

1. ROW Rybnik – 21 punktów 
2. Stal Gorzów - 19 punktów 
3. Sparta Wrocław - 18 punktów 
4. Stal Rzeszów - 12 punktów 
5. Polonia Bydgoszcz – 11 punktów 
6. Unia Tarnów - 10 punktów 
7. Włókniarz Częstochowa - 10 punktów 
8. Wybrzeże Gdańsk - 9 punktów 

Karierę ze względu na problemy zdrowotne zakończył Jan Malinowski, który przed nowym sezonem przeprowadził się do Bydgoszczy, gdzie prowadził szkółkę żużlową. Postawiło to zespół w dość trudnej sytuacji, a transfery Zdzisława Hapa oraz Jerzego Owoca z Krosna nie dawały żadnej gwarancji na całościowy sukces. Liczne kontuzje w trakcie sezonu sprawiły, że wyniki, jakie notowali Stalowcy nie dawały nadziei nie tylko na strefę medalową, ale przede wszystkim na utrzymanie w I lidze. Dwie wygrane i dwa remisy na własnym torze nie uchroniły drużyny przed spadkiem po 10 latach jazdy w pierwszej lidze okraszonej dwoma tytułami Drużynowych Mistrzów Polski, dwóch wicemistrzostw i jednego trzeciego miejsca. Jedynym jasnym punktem sezonu były bardzo dobra forma wychowanka Stali Rzeszów — Grzegorza Kuźniara, który pomimo kontuzji odniesionej w połowie sezonu i tak pokazał się z bardzo dobrej strony. Jako pierwszy rzeszowianin w historii wziął udział w Młodzieżowych Mistrzostwach Polski Juniorów, w których zajął dziewiąte miejsce. 

Tabela I liga 1969: 

1. Stal Gorzów - 22 punkty 
2. Śląsk Świętochłowice - 19 punktów 
3. ROW Rybnik – 18 punktów 
4. Polonia Bydgoszcz – 15 punktów 
5. Sparta Wrocław - 14 punktów 
6. Wybrzeże Gdańsk - 9 punktów 
7. Włókniarz Częstochowa - 9 punktów 
8. Stal Rzeszów - 6 punktów 

Łukasz Dębski

Fotografie: Od RTKiM do PGE Marma, czyli historia czarnego sportu w Rzeszowie